ಹಾಡು ಹಳತು ಭಾವ ನವೀನ ಸರಣಿ ಭಾಗ-3 ; ʻಮುಗುಳು ನಗೆಯೇ ನೀ ಹೇಳುʼ ಹಾಡಿನ ಆಳ-ಅಗಲ ಇಲ್ಲಿದೆ
.
ಮುಗುಳುನಗೆ ಒಂದು ವರ ಎಂಬುದು ಎಷ್ಟು ಸತ್ಯವೋ ಅಷ್ಟೇ ಶಾಪ ಎಂದೂ ಈ ಸಾಹಿತ್ಯದಲ್ಲಿ ಹೇಳಲಾಗಿದೆ ಎಂಬುದು ನನಗೆ ಆಸಕ್ತಿ ಹುಟ್ಟಿಸಿದ ವಿಷಯ. ಮೊದಲಿಗೆ ಮುಗುಳುನಗೆ ಎಂದರೇನು? ತುಟಿಗಳ ಎರಡೂ ಕೊನೆಗಳನ್ನು ಮೇಲೆಕ್ಕೇರಿಸಿದಾಗ ಹುಟ್ಟುವ ಆ ಭಾವವೇ ಮುಗುಳುನಗೆ. ಅದೇ ತುಟಿಗಳ ಎರಡು ಕೊನೆಗಳನ್ನು ಕೆಳಕ್ಕೆ ಇಳಿಸಿದಾಗ ಹುಟ್ಟುವುದೇ ಬೇಸರದ ಛಾಯೆ. ಮುಗುಳುನಗೆ ನಕ್ಕಾಗ ಹಲ್ಲು ಕಾಣಲೇಬೇಕೆ? ಬೇಕಿಲ್ಲ ಬಿಡಿ. ಈ ಮುಗುಳುನಗೆಗಳನ್ನು ದಿನನಿತ್ಯದಲ್ಲಿ ಎಲ್ಲೆಲ್ಲಿ ಕಾಣಬಹುದು? ಸತ್ಯ ಹೇಳಬೇಕು ಎಂದರೆ ಎಲ್ಲೆಲ್ಲೂ ಕಾಣಬಹುದು ಆದರೆ ನಾವು ಮೇಜಿನ ಯಾವ ಬದಿಯಲ್ಲಿದ್ದೇವೆ ಎಂಬುದರ ಮೇಲೆ ಅವಲಂಬಿತ.
.
ಅನಾರೋಗ್ಯ ಎಂದು ಒಂದು ಆಸ್ಪತ್ರೆಗೆ ಹೋದಾಗ ಅಲ್ಲಿನ ವೈದ್ಯರ ಮೊಗದ ತುಟಿಗಳ ಕೊನೆಯ ಒರೆಗಳು ಮೇಲಕ್ಕೇರಿರದೇ ಕೆಳಕ್ಕೆ ಇಳಿದಿದ್ದರೆ ಬಹುಶ: ನಿಮ್ಮ ವೇದನೆ ಹೆಚ್ಚಬಹುದು. ಇರಲಿ ಬಿಡಿ ಈಗ ಮೂಲ ಸಾಹಿತ್ಯಕ್ಕೆ ಹೋಗೋಣ.
.
“ಮುಗುಳು ನಗೆಯೆ ನೀ ಹೇಳು
ಯಾರಿರದ ವೇಳೆಯಲ್ಲಿ ನೀ ಏಕೆ ಜೊತೆಗಿರುವೆ
ತುಸು ಬಿಡಿಸಿ ಹೇಳು ನನಗೆ
ನನ್ನ ತುಟಿಯೆ ಬೇಕೇ ನಿನಗೆ
ನನ್ನೆಲ್ಲ ನೋವಿಗೂ ನಗುವೆ
ನೀ ಏಕೆ ಹೀಗೆ?”
_ _ _ _
ಸಕಲರಿಗೂ ಜೀವನದಲ್ಲಿ ಒಂದಲ್ಲಾ ಒಂದು ಸಾರಿ ಒಂದಷ್ಟು ಹೊತ್ತು ಏಕಾಂತವಾಗಿರಬೇಕು ಎಂದು ಅನ್ನಿಸುವುದು ಸಹಜವೇ ಸರಿ. ಕಾಲ ಒಂದಿತ್ತು, ಕೂಡು ಕುಟುಂಬಗಳು ಸರ್ವೇ ಸಾಮಾನ್ಯವಾಗಿದ್ದ ಕಾಲ. ಬೆಳಗಿನಿಂದ ರಾತ್ರಿಯವರೆಗೂ ಒಂದಲ್ಲಾ ಒಂದು ಕೆಲಸದಲ್ಲಿ ತೊಡಗಿದ್ದು personal space ಎಂದರೆ ಏನು ಎಂದು ಕೇಳುವ ಹಾಗೆ. ಏಕಾಂತ ಎಂದರೆ ಏನು ಎಂದೂ ಅರಿವಿರದ ಕಾಲವದು. ತಮ್ಮ ವೇದನೆ, ತಮ್ಮ ಆನಂದ, ಅಥವಾ ಮತ್ಯಾವುದೋ ಒಂದು ಭಾವನೆಗೆ ತಮ್ಮೊಂದಿಗೆ ತಾವಿರಲು ಸಮಯವೂ ಇರುತ್ತಿರಲಿಲ್ಲ, ಜಾಗವಂತೂ ಖಂಡಿತ ಇರಲಿಲ್ಲ. ಮನಸ್ಸು, ಹೃದಯದಲ್ಲಿ ಅದಾವುದೇ ದುಗುಡ, ಸಂಕಟವಿದ್ದರೂ ಅದನ್ನು ಹೊರಗೆ ತೋರಲಾಗದೇ, ನಗೆಮೊಗದ, ಮುಗುಳುನಗೆಯ ಮುಖವಾಡ ಧರಿಸಿಯೇ ಇರಬೇಕಿತ್ತು. ಇಂಥಾ ಸನ್ನಿವೇಶಕ್ಕೆ ಗಂಡು-ಹೆಣ್ಣು ಎಂಬ ಭೇದವೂ ಇಲ್ಲ. ತಮಗೇನೂ ಆಗಿಲ್ಲ ಎಂಬಂತೆಯೇ ನಸುನಗುತ್ತಾ ಸಾಗಿಸಬೇಕಿತ್ತು ಜೀವನ. ಇಂಥಾ ಸನ್ನಿವೇಶಕ್ಕೆಂದೇ ಮುಗುಳುನಗೆಗೆ ಹೇಳಬಹುದೇನೋ "ನನ್ನ ತುಟಿಯೇ ಬೇಕೇ ನಿನಗೆ, ನನ್ನೆಲ್ಲಾ ನೋವಿಗೂ ನಗುವೆ"